Ontdek zelf hoe je lesgeeft!
Het structurele probleem met de lerarenopleiding
Deze blog is oorspronkelijk gepubliceerd in het Engels hier Engels door Greg Ashman.
Voor meer blogs van hem ga naar zijn eigen site ‘Filling the Pail’
Vind je dat niet vreemd? We nemen ‘pasgeboren’ leraren, rechtstreeks uit hun bachelorsdiploma of een carrière in de industrie en we vragen hen, met weinig directe input van iemand met meer ervaring, om een les te plannen. Ze gaan dan die les geven, het gaat slecht en we vragen ze om erover na te denken. Wat ging er goed? Hoe kan het beter?
Het is belachelijk.
Het is bijna een cliché om onderwijs te vergelijken met geneeskunde, maar laat me een analoog scenario schetsen: een arts in opleiding wordt gevraagd om zijn eigen behandelprogramma te maken voor een patiënt met weinig directe input van iemand met meer ervaring. Ze beginnen met de behandeling, de patiënt overlijdt en we vragen hen om erover na te denken. Wat ging er goed? Hoe kan het beter?
Wat verklaart het verschil? Waarom worden artsen in opleiding tot over hun oren geïnstrueerd (ook bij de memeste ‘PBL’opleidingen) om enorme hoeveelheden relevante kennis over behandelingsregimes te leren en op te halen voordat ze in de buurt van een echte patiënt komen, terwijl van leraren in opleiding wordt verwacht dat ze hun eigen avontuur kiezen? Welnu, niemand sterft aan slecht onderwijs. Bovendien worden de effecten van slecht onderwijs betwist. Er is een uitgebreide propaganda-industrie die slechte testscores weg verklaart en tegen de tijd dat een student afstudeert zonder elementaire academische kennis en vaardigheden, is de oorzaak onmogelijk terug te voeren op een enkele leraar of educatieve ervaring.
Dus de eerste reden waarom we een domme benadering van de lerarenopleiding kiezen, is omdat we dat kunnen. Het is niet meteen duidelijk dat het onderwijs – en de opleiding erachter – heeft gefaald.
Maar er is meer aan de hand. Er is ook de kracht van slechte ideeën.
Ontdekkend leren of hoe het momenteel ook heet (onderzoekend leren, constructivistische instructie, probleemgestuurd leren, projectmatig leren enzovoort), wordt gekenmerkt door het slechtste idee in het onderwijs – dat we iets beter leren door het zelf uit te zoeken.
Er is geen bewijs om dit standpunt te ondersteunen. Sommige mensen denken dat het gezond verstand is, maar we kunnen voorbeelden van gezond verstand geven die in de tegenovergestelde richting wijzen, zoals die keer dat ik een nieuw spoelmechanisme voor mijn wc kocht dat nauwelijks bestaande installatie-instructies had, ik bedacht hoe ik het moest installeren en bracht de volgende week door met me af te vragen of mijn badkamer zou overstromen. Dat was waarschijnlijk niet zo’n goede leerervaring als een deskundige loodgieter naast me te hebben staan die uitlegt wat ik moet doen en waarom of zelf tegenwoordig een Youtube® video die de ‘taak’ overneemt van de instructeur.
Dus we hebben een slecht idee dat een waarheidsachtige (truthy) of logische klank heeft – dat we beter leren door dingen voor onszelf uit te zoeken – en dan beginnen we te gelaagd in ideologie. Misschien is het Rousseau’s proto-romantiek die expliciete leer als tegen de natuur beschouwt of Freire’s marxisme dat expliciete leer als onderdrukkend beschouwt. Maak je keuze, echt waar. Wat al deze ideologieën gemeen hebben, is dat ze niet gebaseerd zijn op empirisch bewijs. Dat hoeven ze niet te zijn – zij zijn ideologieën of filosofieën[1] – en dus kunnen ze op basis hiervan grotendeels worden afgewezen.
Toch houden ze onderwijsfaculteiten en lerarenopleidingen in een dodelijke greep. Dat is de tweede reden waarom de lerarenopleiding zo slecht is.
Het feit dat de lerarenopleiding niet erg goed werkt, is de reden waarom leraren hun stages vaak beschrijven als de plaatsen waar ze daadwerkelijk hebben geleerd om les te geven (en wetenschappers als Van Driel c.s. dat ook laten zien; zij spreken van ’teacher craft knowledge’ oftewel vak-/ambachtelijk kennis van de leraar). Mijn [PKI: Greg Ashman] eigen ervaring was van afgematte wetenschapsdocenten die naar mijn lesplannen keken, me vertelden dat ze niet zouden werken en praktisch advies gaven zoals: ‘Je hebt meer, kortere activiteiten nodig met deze klas om ze bezig te houden’. Dit zorgde ervoor dat ik niet zoveel fouten maakte voor de leerlingen. Toch kocht dit systeem zich nog steeds in het kapotte model. Niemand gaf me expliciet les omdat niemand er de tijd voor had of niemand vond dat expliciete instructie goed was.
Hoe zou een beter model van lerarenopleiding eruit zien? Het zou de principes van expliciet onderwijs volgen en zoiets als dit beginnen:
1. Een trainer modelleert de levering van een deel van een les en denkt hardop na – en geeft uitleg over wat ze doen – onderweg.
2. Studenten repliceren dit vervolgens met de trainer die toekijkt en feedback geeft.
3. Dit proces wordt herhaald voor verschillende aspecten van een les, allemaal ontworpen door de trainer.
4. Studenten brengen vervolgens een lesbrief naar hun trainer van hun stageschool.
5. De trainer plant de les – tenzij de school een verlichte is die al gedetailleerde, gedeelde lesplannen heeft.
6. De trainer en cursist bespreken het lesplan, eventueel oefenende elementen van de les.
7. De leraar geeft dan de les op zijn stageschool met de trainer die toekijkt.
Een dergelijke opleiding zou moeilijk te geven zijn in een universitaire- of pabocursus en zou een aanzienlijke co̦rdinatie tussen de instelling en de plaatsing vereisen Рmisschien is dit nog een andere reden waarom het niet gebeurt. Het zou ook vereisen dat de trainers zelf bedreven leraren zijn, omdat ze zouden laten zien hoe het moet. Greg vermoed dat dit een andere barri̬re zou zijn.
Greg denk daarom dat het how-to-teach-element volledig binnen scholen zou moeten worden geleverd, gezien de middelen om dit te doen – een beetje zoals academische ziekenhuizen. Universiteiten en lerarenopleidingen moeten zich dan richten op het onderwijzen van studenten over cognitieve wetenschap en misschien de theorieën van Freire enz. in een keuzevak voor wie daar zo toe geneigd is.
[1] Filosofieën en ideologieën zijn denksystemen die vaak gebaseerd zijn op diepgewortelde overtuigingen en waarden. Deze overtuigingen en waarden zijn vaak subjectief en kunnen sterk verschillen van persoon tot persoon, waardoor het bijna onmogelijk is om enige vorm van objectieve maatstaf vast te stellen voor het “bewijzen” of “weerleggen” ervan. Dus: In het algemeen kunnen ideologieën en filosofieën niet worden bewezen of gefalsifieerd en dus zijn geen wetenschappen strikt gezien.
